Tavuk, Balık, Suşi, Kelle Bunlar Yenir Elle!
Her bir haltı enteresan şekillere sokmaya başarabilen biz Türkler, bugün Starbucks‘ı varoluşundan çok daha farklı bir anlama ulaştırmayı başarmış, Dunkin Donuts‘ı hayatımızın merkezine oturtmuş, McDonalds‘ı başımızın tacı etmişizdir. Bu sayede bir yandan cinconlara öngörülemeyen yeni vizyonlar kazandırırken, öte yandan ithal yeme içmenin standartlarını da kendi adımıza belirlemeye başlamışızdır.
Masada planlananın sahada bambaşka olduğunu idrak eden bu global yeme-içmeciler, Türkiye’de durumun vizyonlar ötesi olumlu, yani “Bumbastik” olduğunu hemen anlamış ve pazara yeni giren oyunculara da bu yönde ağabeylik yapmaya başlamışlardır.
Bundan on sene öncesine kadar yaprak tavuk kanadındaki sırra erememiş, somon balığının ne olduğu hakkında şüpheleri olan güzide insanımız, bugün Suşi’yi karşısında görünce çopstik denen çubukları nasıl tutacağını da bilememiş, çopstikle yiyememenin bir görgüsüzlük olduğuna inanmış ve sinmiştir. İçine kapanmıştır. Ama Starbucks’da Caramel Macchiato sipariş etmek daha kolaydır tabi.
Aynı şekilde Suşi‘yi çopstikle yemeyi başaran ince parmaklı ojeli eller, tavuk kanadını da çatal ve bıçakla saçmalatmaya devam etmiş, ortaya çıkan sonucu yererek Suşi’yi yüceltmişlerdir.
Bu yüzden Suşi ülkemde olması gerektiği gibi bir halk yiyeceği maalesef olamamıştır ve son derece “lüküs” bir zengin yiyeceği olarak konumlandırılmıştır.
Sinme ey sevgili halkım! Kalk git Sushico‘ya, mushico’ya. Çekinme. Çopstik isteme. Ellerinle gir olaya! Bakan olursa da kendinden emin ol. Soya sosu vardır onun. O sosa bandıra bandıra ellerinle ye suşini. Oh yarasın!
Ne diyorduk?
Suşi özünde elle yenir. Atıştırmalıktır. Hüpletmeliktir. Löpletmeliktir. Çubuk olsa ne olur, olmasa ne olur?
Bu yazı bize herkesin elleri ile daldığı küçük lokal suşicilerin olduğu günleri de göreceğimizin işareti olması dileği ve niyeti ile yazılmıştır.
Ne demiş üstat; “Lan oğlum zorlama. Tavuk, Balık, Suşi, Kelle… Bunlar yenir elle!“
Vesselam.