Savaş Özbey Harbi Yiyor Nokta Com Dedi !

Aferin len Harbiyiyorum’a…

Ancak işin ailesel boyutu çok enteresan gelişti bunu özellikle burada paylaşmak istiyorum. Röportaj sonrası sahne arkası olayı gibi:)

Babam dedi ki; “Oğlum röportajda herkesten bahsetmişsin de rahmetli babaannenden hiç bahsetmemişsin. İlk gurmeliğe seni o alıştırdı. Keşke bahsetseymişsin…” :) Haydaaaa, nedense içerlemiş!

Hikaye şu ki; babaannem vefat ettiğinde ben 18 aylıkmışım. Ben kucağındayken Şişhanedeki apartmanımızda yangın çıktığı esnada heyecandan kalp krizi geçirip ölmüş. Offf baba ya! Nasıl vicdan yaptırdın? Oysaki yazılarımda babaannemden bahsetmişliğim vardır. Ama röportajda ismi geçmemiş ya, babam oradan buldu açığı bir kere… Yakaladı beni paçadan ama artık koskoca gazetede çıkmışız ya çokta üstüme gelmedi sağolsun.

Annem de vapurla Sirkeci’ye karşıya geçiyordu o gün. Dedim ki gazeteyi al bak bakiyim kim var… Da Da!!! Vapurdan inerken az önce ağlamış bir ses tonuyla aradı beni, gelişmeler şöyle; vapurda gazeteyi okurken başlamış ağlamaya, karşısında oturan çocuklar da; “Teyzecim neyiniz var? Neden böyle üzülüyorsunuz? Lütfen bu kadar ağlamayın. Bir yakınınızı mı kaybettiniz?” demişler. O da demiş ki; “Yok yavrum, çocuğum gazetede çıktı. Röportaj yapmışlar. Haberini gazetede gördüm de sevinçten ona ağlıyorum.” Anne, dedim buna ağlanır mı hiç? “Ay, ne bileyim bir anda karşımda seni görünce çok duygulandım.” dedi bana:)

Hey büyük rabbim sen nelere kadirsin?

Baktım bir değişikler. Yani, işin dram boyutu ağır basıyor. “Ya, anne, baba!” dedim. “İki dakika tadını çıkarın ne olur? :)”

Onlarda zaten tadını çıkardıklarını söylediler… Tat alma şekilleri buymuş :/

Hey büyük rabbim sen nelere kadirsin?

En profesyonelleri eşim ve çocuğumdu. Oğlum gazeteyi parmağıyla gösterip “A, babam buyada!” dedi. Arkasını dönüp gitti. Eşimde “He,he!” diye güldü :)

Sevgili Savaş Özbey, tüm yazdıklarınız teveccühünüz efendim… Ne diyeceğimi hiç bilemedim. Umarım birgün Dolapderedeki Kokoreççiye yolum düşer… Kokoreçi orada mideme indirirken sizleri de orada muhabbetle anarım.

Ayrıca röportajda ismini zikretmeyi unutmuşum sonra kendime çok kızdım. Yeme içmenin gerçek piri sevgili Artun Ünsal; sizden çok özür diliyorum. Ben ki, sizin kitaplarınızı okumaktan büyük keyif alırım ve bir yazımda Süt Uyuyunca isimli kitabınızdan da bahsetmiştim. Nedense röportaj esnasında isminiz dudaklarıma ulaşmadı. Sizleri de sevgi ile ama biraz da mahçup bir halde selamlıyorum. Sizlerin karşısında biz daha bulgur pilavındaki bulgur tanesi bile değiliz. “Benim Lokantalarım” kitabınız her daim elimde ve benim keşiflerde gerçek rehberim olmaya devam ediyor.

Son olarak tüm Harbiyiyorum okuyucusuna buradan sevgilerimi sunuyorum. Herkese çok teşekkürler!

Röportajı internetten okumak için buradan buyrun!

Not: Sıkı durun! Yakında bir takım sürprizler düşünmüyor değiliz ;) Enteresan günler bizi bekliyor olacak….